امروز با رودکی : شاد زی با سیاه چشمان، شاد

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم متخلص به رودَکی و مشهور به استاد شاعران (زادهٔ ۴ دی ۲۳۷، رودَک در تاجیکستان امروز – درگذشتهٔ ۳۱۹، پَنجَکِنت در تاجیکستان) نخستین شاعر مشهور پارسی‌سرای ایرانی در دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری و استاد شاعران این سده در ایران بزرگ است. در اشعار رودکی با باور به ناپایداری و بی‌وفایی جهان، اندیشهٔ غنیمت‌شمردن فرصت، شادی و شادنوشی روبه‌رو می‌شویم.

رودکی را نخستین شاعر بزرگ پارسی‌گوی و پدر شعر پارسی می‌دانند به این دلیل که تا پیش از وی کسی دیوان شعر نداشته‌است. رودکی در موسیقی نیز تبحر داشت و چنگ نوازی او شهره عام و خاص بود. شاد زی با سیاه چشمان، شادکه جهان نیست جز فسانه و باد
زآمده شادمان بباید بودوز گذشته نکرد باید یاد
من و آن جعد موی غالیه بویمن و آن ماهروی حورنژاد
نیک بخت آن کسی که داد و بخوردشوربخت آن که او نخورد و نداد
باد و ابر است این جهان، افسوس!باده پیش آر، هر چه باداباد
شاد بوده‌ست از این جهان هرگزهیچ کس تا از او تو باشی شاد؟
داد دیده‌ست از او به هیچ سببهیچ فرزانه تا تو بینی داد؟