خلازیر؛ پاتوق کارتن‌خواب‌ها

به گزارش خبرنگار «سردبیر پرس»؛ خلازیر، محله‌ای در جنوب غرب تهران و از توابع منطقه ۱۹، دیگر یک نقطه معمولی شهری نیست؛ بلکه مصداقی عینی از فراموشی در سیاست‌گذاری شهری است. این منطقه سال‌هاست که در غفلت مدیریتی، به مأمن شبانه کارتن‌خواب‌ها، جولانگاه معتادان و بستر ساخت‌وساز‌های بی‌ضابطه تبدیل شده است.
شب که می‌رسد، خلازیر رنگ دیگری به خود می‌گیرد؛ شعله‌های آتش از سوزاندن لاستیک‌ها و زباله‌ها، بوی تند مواد شیمیایی، و چهره‌های خموده‌ای که در تاریکی محو می‌شوند. دود حاصل از لاستیک‌سوزی نه‌تن‌ها نفس مردم را بند می‌آورد، بلکه فضای منطقه را به کابوسی شبانه برای ساکنانش تبدیل کرده است.
احمد محمدی، یکی از اهالی باسابقه خلازیر، در گفتگو با «سردبیر پرس» می‌گوید: ما شب‌ها در اتاق‌ها می‌مانیم، پنجره‌ها را می‌بندیم، اما باز هم دود لاستیک و بوی سوختن زباله می‌آید. از طرف دیگر، هر کوچه‌ای در این منطقه شب‌ها پاتوق چند معتاد است. برخی‌شان حالت عادی ندارند و گاهی خطرناک هم می‌شوند.
حضور دائمی معتادان بی‌سرپناه در حاشیه خیابان‌ها و باغ‌های متروکه، به ناامنی روانی خانواده‌ها دامن زده است. خانواده‌هایی که نگران کودکان‌شان هستند و نمی‌دانند فردا صبح در کوچه چه چیزی انتظارشان را می‌کشد. 
خلازیر حالا نه فقط با فقر، بلکه با بی‌دفاعی مزمن در برابر آسیب‌های اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کند.
در کنار معضل اعتیاد، پدیده ساخت‌وساز غیرمجاز نیز این منطقه را تهدید می‌کند. ساختمان‌هایی با دیوار‌های نازک، سقف‌های ناایمن و بدون هیچ‌گونه تأیید فنی، شبانه و دور از چشم ناظران بالا می‌روند. آنچه در نگاه اول شاید راهکاری برای تأمین سرپناه فقرا به‌نظر برسد، در حقیقت بمب‌های ساعتی‌اند که هر لحظه ممکن است جان ساکنانشان را بگیرند.
محمدی ادامه می‌دهد: اینجا کسی از شهرداری یا مهندس ناظر نمی‌پرسد. مردم به خاطر قیمت پایین زمین، خانه می‌سازند. اما مصالح بی‌کیفیت است و اغلب ساختمان‌ها هیچ اصولی ندارند. یک زلزله یا آتش‌سوزی، این خانه‌ها را با خاک یکسان می‌کند.
خلازیر، چکیده‌ای از مشکلات انباشته‌شده تهران است؛ جایی‌که آسیب‌های اجتماعی، ناهنجاری‌های محیط‌زیستی و بی‌نظمی‌های شهری به‌هم گره خورده‌اند و نتیجه، شهری در سایه است؛ شهری که بی‌صدا می‌سوزد، فرومی‌پاشد و دیده نمی‌شود.
انتهای خبر/