قاسم فضلی نماد تعهد بی‌دریغ به میراث‌فرهنگی و هویت ملی

سردبیر پرس/مرکزی مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی در نخستین سالگرد درگذشت قاسم فضلی، از او بعنوان چهره‌ای ماندگار در باستان‌شناسی و الگویی بی‌بدیل در پاسداری از فرهنگ ایران‌ یاد کرد. محمود مرادی‌نراقی هفتم خرداد در نخستین سالگرد درگذشت قاسم فضلی، باستان‌شناس استان مرکزی، با گرامیداشت یاد و خاطره این پژوهشگر گفت: قاسم فضلی […]

سردبیر پرس/مرکزی مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی در نخستین سالگرد درگذشت قاسم فضلی، از او بعنوان چهره‌ای ماندگار در باستان‌شناسی و الگویی بی‌بدیل در پاسداری از فرهنگ ایران‌ یاد کرد.

محمود مرادی‌نراقی هفتم خرداد در نخستین سالگرد درگذشت قاسم فضلی، باستان‌شناس استان مرکزی، با گرامیداشت یاد و خاطره این پژوهشگر گفت: قاسم فضلی از چهره‌های ممتاز و کم‌نظیر عرصه باستان‌شناسی بود که با عشقی وافر به علم، تاریخ و فرهنگ ایران‌زمین، عمر پربرکت خود را وقف پاسداری از هویت سرزمین‌مان کرد. او میراث‌ فرهنگی را نه بعنوان شغل، بلکه به‌مثابه یک رسالت معنوی و ملی می‌نگریست و برای آن زیست.
وی افزود: نقش ماندگار مرحوم فضلی در عرصه کاوش‌های علمی، مستندسازی آثار تاریخی و همچنین تعامل سازنده‌اش با جوامع محلی و کارشناسان جوان، نشان از عمق بینش و تعهد فرهنگی او داشت. فضلی از آن‌دسته فرهیختگانی بود که نه‌تنها در حوزه علم، بلکه در منش، اخلاق و فروتنی نیز سرآمد بود و حضورش برای همگان مایه آرامش و امید بود.
او تأکید کرد: در روزگاری که سایه فراموشی بر بخشی از داشته‌های تاریخی ما افتاده، نگاه مسئولانه و آگاهانه افرادی چون زنده‌یاد فضلی یادآور این حقیقت است که ما تنها زمانی می‌توانیم حافظ واقعی میراث‌ فرهنگی باشیم که از دل به آن ایمان داشته باشیم. امروز بیش از هر زمان، جامعه ما نیازمند الگوبرداری از چنین شخصیت‌هایی است که با کمترین امکانات، بیشترین اثر را بر جای گذاشتند.
به‌گزارش سردبیر پرس به نقل از روابط ‌عمومی اداره‌کل میراث‌ فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی، مرادی‌نراقی در پایان گفت: بی‌تردید نام قاسم فضلی با میراث‌ فرهنگی استان مرکزی گره خورده و ماندگار خواهد ماند. آثار و ثمرات پژوهش‌های او، سرمایه‌ای گران‌سنگ برای آیندگان است. وظیفه ماست که ضمن زنده‌نگه‌داشتن یاد چنین شخصیت‌هایی، مسیر علمی و فرهنگی آنها را تداوم بخشیم و از سرمایه‌های انسانی در زمانی که در قید حیاتند، بیشترین بهره را ببریم چراکه قدرشناسی، شرط نخست حفظ هویت فرهنگی است.
انتهای پیام