درکه؛ بهشتی آرام در شمال پایتخت

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «سردبیر پرس»؛ محله درکه، در شمال تهران، قرار دارد و گویی تکه‌ای از بهشت است که در دامنه کوه‌های البرز جا خوش کرده. این محله که از منطقه یک شهرداری آغاز می‌شود، جایی است که صدای رودخانه کوچکش با آواز پرندگان در هم می‌آمیزد. نام درکه ریشه در واژه‌ای قدیمی دارد که به معنای دره کوچک است، و این نام، هویت آن را به خوبی توصیف می‌کند: دره‌ای سرسبز که انگار زمان در آن کندتر می‌گذرد.
صبح‌های درکه، با مه‌ای سبک که از کوه‌ها پایین می‌آید، شروع می‌شود. بوی خاک نم‌خورده و عطر کباب‌هایی که از رستوران‌های سنتی کنار رودخانه بلند می‌شود، هر رهگذری را وسوسه می‌کند. اینجا، برخلاف هیاهوی مرکز شهر، هنوز می‌توان صدای زنگوله گوسفندان را شنید که از مسیر‌های کوهستانی به سمت چراگاه‌ها می‌روند. قدیمی‌های محله می‌گویند درکه زمانی پناهگاه شکارچیان و چوپانان بود، و هنوز هم سنگ‌نوشته‌هایی از دوره قاجار در مسیر‌های کوهپیمایی‌اش پیدا می‌شود.
درکه بهشت کوهنوردان است. مسیر‌های باریک و پرپیچ‌وخم که به قله‌های توچال و پلنگ‌چال می‌رسند، هر آخر هفته پر از جوان‌هایی است که کوله‌پشتی به دوش، به دنبال آرامش طبیعت‌اند. اما درکه فقط برای کوهنوردان نیست؛ خانواده‌ها هم در باغچه‌های سنتی‌اش بساط پیک‌نیک پهن می‌کنند و بچه‌ها کنار رودخانه بازی می‌کنند. قهوه‌خانه‌های قدیمی با دیگ‌های حلیم و آش‌رشته، حس نوستالژی دهه‌های گذشته را زنده می‌کنند.
درکه؛ میراث فرهنگی و هنری تهران
سهراب ملکی شهروندی تهرانی در گفتگو با خبرنگار ما می‌گوید: محله درکه، واقع در منطقه یک شهرداری تهران، به مثابه گوهری طبیعی در قلب پایتخت است که فرصتی برای آرامش و دوری از هیاهوی شهری فراهم می‌آورد. این محله با کوچه‌باغ‌های سرسبز و رودخانه‌ای که صدای جریان آب آن آرامش‌بخش است، فضایی دل‌انگیز و نوستالژیک را به تصویر می‌کشد.
وی افزود: مسیرهای کوهنوردی درکه، به‌ویژه مسیر منتهی به پلنگ‌چال، مکانی ایده‌آل برای ورزش و لذت بردن از طبیعت بکر البرز است. قهوه‌خانه‌های سنتی کنار رودخانه، با ارائه غذاهای محلی مانند آش و چای ذغالی، حس و حال گذشته‌های دور را زنده می‌کنند و تجربه‌ای بی‌نظیر برای ساکنان و گردشگران رقم می‌زنند.
ملکی تصریح کرد: با این حال، ازدحام گردشگران در روزهای تعطیل و گاهی بی‌توجهی به حفظ پاکیزگی محیط، از جمله چالش‌هایی است که می‌تواند به طبیعت این منطقه آسیب برساند. به نظر اینجانب، درکه نه تنها یک محله، بلکه یک میراث طبیعی و فرهنگی است که نیازمند مراقبت و توجه بیشتر از سوی شهروندان و مسئولان است تا زیبایی و اصالت آن برای نسل‌های آینده حفظ شود.
با این حال، درکه چالش‌های خودش را دارد. هجوم گردشگران گاهی آرامش محله را برهم می‌زند، و ساخت‌ و ساز‌های غیرمجاز در حاشیه رودخانه، طبیعت بکرش را تهدید می‌کند. اما مردم محلی، با عشق به این خاک، انجمن‌هایی تشکیل داده‌اند تا از محیط زیست محله محافظت کنند. درکه، بیش از یک محله، یک سبک زندگی است؛ جایی که می‌توان نفس عمیق کشید و برای لحظه‌ای، شلوغی تهران را فراموش کرد. اگر گذرتان افتاد، یک کاسه آش داغ در یکی از قهوه‌خانه‌ها بخورید و به صدای رودخانه گوش دهید – قصه‌ای که فقط درکه می‌تواند تعریف کند.
انتهای خبر/