سالمندان، فراموش شدگان شهر سنندج
✍️یادداشت: امید استادنوروزی
سنندج پیر میشود، اما سالمندان شهری برای خود ندارند. کمبود نیمکت، رفیوژ ناایمن و نبود رمپ و دستگیره، زندگی روزمره آنان را دشوار کرده است. تجربه‌های جهانی نشان میدهد با مسیرهای ایمن و فضاهای سبز میتوان شهری سالمنددوست ساخت. شهرداری و شورای شهر باید سریعاً اقدام کنند تا سالمندان و همه شهروندان فردا، شهری امن و انسانی داشته باشند.
شهر سنندج دارد پیر میشود، اما برای پیرها جای زندگی ندارد!
هر روز که میگذرد، بر شمار سالمندان این شهر افزوده میشود، اما گویی مسئولان هنوز نمیخواهند ببینند. نیمکتها کم ، سایه بان ها نایاب و جایی برای نشستن و چند ساعت آرامش وجود ندارد.
به میدانها و بلوارهای شهر که نگاه میکنیم سالمندانی را میبینیم که در رفیوژ و چمن وسط خیابانها گرد آمده‌اند تا با دوز و شطرنج و تخته‌نرد و کنار هم بودن، لحظاتی کوتاه از تنهایی رها شوند. آیا این شأن و جایگاه پدران و مادران ماست؟
ادارات، بانکها و پاساژهای سنندج بندرت میله کمکی یا رمپ استاندارد تعبیه کردەاند و سالمندان باید با ترس و لرز از پله‌ها بالا بروند، بی آنکه کسی به فکرشان باشد. شهری که برای سالمندان دسترس پذیر نباشد، برای هیچکس ایمن نخواهد بود.
اما شهر سالمنددوست چه ویژگی هایی دارد؟
بر اساس معیارهای سازمان جهانی بهداشت (WHO)، یک شهر سالمند دوست باید معابر ایمن و بدون مانع، پیاده‌روهای پهن و بدون دست انداز و چاله چوله و رمپهای مناسب داشته و حمل و نقل عمومی با اختصاص اتوبوسهایی با پله کوتاه، صندلی مخصوص و زمان بندی منظم و دسترسی آسان داشتە باشد.
شهر سالمنددوست فضاهای عمومی و سبز مناسب، نیمکتهای متعدد، سایه‌بان، سرویس بهداشتی استاندارد و مکانهایی برای بازیهای فکری و اجتماعی دارد و در ساختمانها از دستگیره، میله‌های کمکی، آسانسور و بالابر استفاده مناسب بعمل می آید.
و نهایتا” اینکه باید امکانات مناسب جهت مشارکت اجتماعی سالمندان نظیر کتابخانه‌ها، کانونهای فرهنگی و مراکز تفریحی ویژه فراهم گردد.
از این شهرها نمونه های موفق در جهان کم نیستند. توکیو با طراحی پیاده‌روهای مخصوص سالمندان، کپنهاگ با ایجاد فضاهای جمعی کوچک در محله‌ها و استانبول با اتوبوسهای مجهز به صندلی و رمپ برای سالمندان، گامهای بزرگی برداشته‌اند.
در ایران نیز برخی شهرها تجربه‌های خوبی داشته‌اند، در اصفهان ایجاد “خانه‌های سالمندان محله‌ای” و در مشهد مناسب سازی بخشی از ناوگان اتوبوسرانی برای سالمندان، نمونه‌هایی اگر چه محدود اما ارزشمند هستند.
اکنون پرسش اصلی این است: شهرداری و شورای شهر سنندج در این میان چه نقشی ایفا میکنند؟
آیا وقت آن نرسیده که این دو نهاد، برای طراحی شهری سالمنددوست قدم بردارند؟ نیمکت ها، سایه‌بان ها، رمپ ها و فضاهای جمعی هزینه‌ای سنگین نمیخواهند، اما بی توجهی به آنها بهایی سنگین برای آینده شهر خواهد داشت.
بطور نمونه در سنندج تاکنون هیچ امکانات رفاهی برای گذر از پیادەراە فردوسی برای سالمندان و بیماران تدارک دیده نشده و امکان جابجایی ایمن برای آنان وجود ندارد که مصداق نقض حقوق شهروندی است چرا که بعلت تصمیم ما دسترسی به بخش اصلی شهر برای سالمندانی که کمتر توان حرکت دارند قطع شده، در حالیکە در همدان برای این عزیزان خودروهای برقی تدارک دیده شده است.
مسئولان شهری باید بدانند امروز نوبت سالمندان است، فردا نوبت خود ما است! شهری که برای سالمندانش جا نداشته باشد، دیر یا زود جا برای همه تنگ میشود.
سنندج باید “شهر سالمنددوست” باشد، نه “شهر سالمندفراموش” !
شهرداری و شورای شهر دیگر فرصتی برای بهانه آوردن ندارند. امروز باید شهر را برای فردای پیر ساکنانش آماده کرد. اگر امروز به سالمندان پشت کنیم، فردا همه ما در همین شهر، غریب و بی پناه کیش و مات خواهیم شد.
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰