چرا هیچ دولتی قانون هوای پاک را اجرا نمی کند؟/ کار به جایی رسیده که علنا اعلام می کنید مازوت می سوزانیم

به گزارش سردبیر پرس روزنامه اطلاعات نوشت: 
دولت ها در این سالها با پدیده ای کاملا قابل پیش بینی مواجه بودند که کم هزینه ترین  راهکار برای جلوگیری از اثرات مخرب جانی و مالی آن، اجرای قانون بوده که به دلایلی، تقریبا هیچ بندی از آن اجرا نشده است.

منظور «قانون هوای پاک»  است  که در مرداد ۱۳۹۶ در مجلس تصویب  شد. مواد این قانون در چند محور اصلی، دستگاه های مسئول نظیر  سازمان محیط زیست، شهرداری ها و وزارتخانه های کشور، نفت، صمت، نیرو و بهداشت  را موظف می کند  با هدف کاهش آلودگی هوا گام های اجرایی و کارآمد بردارند.

در حقیقت این قانون، خط مقدم اقدام در برابر معضل آلودگی هواست، اما در مرحله اجرا دچار فروپاشی شده و شهرها را بی دفاع تر از قبل کرده است. این قانون فقط در حد  مصوبه باقی مانده  است  و دستگاه ها  آشکارا به بهانه هایی نظیر کمبود منابع از اجرای آن سرباز می زنند یا توپ را در زمین دیگری می اندازند. الزام واحدهای صنعتی و نیروگاهی به نصب سامانه پایش آنلاین و اتصال به محیط زیست،محدودیت استقرار صنایع در شعاع‌های جمعیتی،جریمه واحدهای آلاینده و حتی توقف فعالیت در صورت عدم رعایت استانداردها،ارتقای کیفیت تولید و توزیع سوخت به استانداردهای بین‌المللی،توسعه انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر،الزام پالایشگاه‌ها به بهبود فرآیندها و کاهش گوگردسوزی،تدوین برنامه جامع مقابله با گردوغبار ،همکاری با کشورهای همسایه و احیای تالاب‌ها، بیابان‌زدایی و مدیریت کانون‌های داخلی گردوغبار ، بخشی از مفاد قانون هوای پاک است که دستگاه ها توان و البته علاقه ای به اجرای آن ندارند. در این قانون، مفادی هم قید شده است که شامل جریمه‌های مالی، توقف فعالیت، لغو مجوز، توقیف وسایل نقلیه فاقد معاینه فنی و دیگر ابزارهای اجرایی است که از سوی نهادهای دولتی  جدی گرفته نمی شود.
نتیجه این کاستی ها و سستی ها در اجرای قانون، شاهکاری است که به تازگی شاهد آن بوده ایم؛ مواجهه  استان های شمالی کشور  با میهمان ناخوانده  آلودگی هوا . چندی پیش شاخص  هوای آلوده  چند شهر مازندران به  به ۱۲۰  (ناسالم برای گروه های حساس) رسید.
این هفته در بیشتر شهرهای پرجمعیت کشور، مدارس تعطیل یا مجازی شدند و در برخی شهرها هم ادارات دورکارند. این تنها واکنشی است که نهادهای ذیربط از سر ناچاری نشان می دهند. در واقع تا به امروز هیچ یک از دولت ها و دستگاه های مسئول تمایلی به  اقدامی پیشگیرانه در برابر وقوع رخداد آلودگی هوا نداشته اند.
اندکی قبل تر، رسانه ها ناتوان بودند در اثبات این موضوع که نیروگاه های اصلی کشور در حال مازوت سوزی اند و هیچ مسئول و سازمانی زیر بار این موضوع نمی رفت، تا جایی که رسانه ها را متهم  به فرافکنی می کردند. امروز اما آشکارا سخن از ناچاری برای مازوت سوزی به میان می آید آن هم به دلیل ناترازی در انرژی به دلیل افزایش مصرف گاز.
سئوال از مسئولان  این است که اولویتی بالاتر از جان مردم وجود دارد؟ چرا  در برابر  پدیده ای که تمام و کمال قابل پیشگیری است بازهم  غافلگیر می شویم؟ چرا قانونی را که سال هاست  تصویب شده، نمی توانید اجرا کنید؟ چرا ابزارهای بازدارندگی سازمان حفاظت محیط‌زیست، کارآمد نیست و این نهاد مهم در عمل به سازمانی منفعل در صیانت از حق شهروندان تبدیل شده است؟ چرا اراده‌ای جدی برای تخصیص بودجه به منظور نوسازی فناوری نیروگاه‌های تولید انرژی و جایگزینی سوخت‌های پاک‌تر به جای نفت کوره و گازوئیل وجود ندارد؟ و چرا از روش‌های نوین و کم‌هزینه‌تر کاهش آلایندگی استفاده نمی‌کنیم؟ 
آلودگی هوا، جان شهروندان و هموطنان این سرزمین را نشانه رفته  و طبق گزارش های رسمی وزارت بهداشت، سالانه شاهد مرگ هزاران نفر  به دلیل آلودگی هوا هستیم؛ برخورداری از هوای پاک، حق مسلم هر شهروند  است. در این شرایط، مقابله با معضل آلودگی هوا نباید به اولویت چندم مسئولان تبدیل شود و آنها برای حل آن فقط به معجزه باد و باران دل ببندند.

۱۷۳۰۲