کنسرتی با طعم شوخی!

رسیتال پیانو فریدون ناصحی تنها اجرای چند قطعه کلاسیک نبود؛ کنسرتی بود که با روایت، شوخ‌طبعی و گفت‌وگوی مستقیم با مخاطبان آغاز می‌شد و با غرق‌شدن کامل نوازنده در موسیقی شوبرت، شوپن و لیست ادامه پیدا می‌کرد.

به گزارش سردبیر پرس، کنسرت رسیتال پیانو فریدون ناصحی شامگاه گذشته، ۲۱ آذرماه، در تالار رودکی روی صحنه رفت؛ اجرایی که فراتر از یک کنسرت صرف، به تجربه‌ای آموزشی، روایی و صمیمی بدل شد.
در این رسیتال، آثاری از فرانتس شوبرت، فردریک شوپن و فرانتس لیست اجرا شد. ناصحی پیش از اجرای هر قطعه، ماجراهایی درباره آهنگساز و داستان شکل‌گیری آن اثر با مخاطبان در میان می‌گذاشت؛ روایت‌هایی که با لحنی آمیخته به طنز و شوخ‌طبعی بیان می‌شد و فضای رسمی کنسرت را به فضایی گرم و خودمانی نزدیک می‌کرد. او حتی پیش از تعریف یکی از روایت‌های مربوط به شوپن، از مخاطبان پرسید که آیا اساساً شنیدن این توضیحات برایشان جذاب است یا نه، که پاسخ «بله» حاضران، مسیر گفت‌وگوی او با آن‌ها را هموارتر کرد. در جایی دیگر نیز با شوخی گفت باقی داستان‌ها را برای کنسرت بعدی نگه می‌دارد؛ «برای وقتی که بلیت بخرید».
ناصحی با لبخندی متین و حسی شوخ‌طبع، ارتباطی بسیار راحت و نزدیک با مخاطبان برقرار کرد؛ تا جایی که کنسرت گاه به کلاس درسی زنده شبیه می‌شد. او اطلاعات موسیقایی و تاریخی را با زبانی ساده و طنزآلود بیان می‌کرد و حتی خنده‌های خودش نیز به فضای بانمک و صمیمی سالن دامن می‌زد. این ارتباط نزدیک به حدی بود که در بخشی از برنامه، از مخاطبان خواست اگر سؤال یا نظری دارند، آن را مطرح کنند.
با این حال، به محض آغاز نواختن، چهره دیگر ناصحی نمایان می‌شد؛ جایی که کاملاً در موسیقی غرق می‌شد و تمرکز و جدیت جای شوخی و گفت‌وگو را می‌گرفت. در اجرای یکی از قطعات شوپن، او احساس کرد آن‌طور که باید قطعه را اجرا نکرده و بدون تعارف، دو سه بار از ابتدا شروع به نواختن کرد؛ رفتاری که نشان از صداقت، وسواس هنری و رابطه بی‌تکلفش با مخاطبان داشت.
با وجود سن‌وسالش، تسلط او بر ساز کاملاً محسوس بود. اجرای تمیز، ظرافت در نواختن و حسی که به موسیقی تزریق می‌کرد، از نقاط قوت این رسیتال به شمار می‌آمد. به‌ویژه در قطعات شوپن، تأکید او بر زندگی سخت این آهنگساز و «جادوی عجیب» آثارش، نگاه شخصی‌تری به موسیقی می‌بخشید. ناصحی در پاسخ به پرسش یکی از مخاطبان درباره آهنگساز محبوبش نیز بی‌درنگ از شوپن نام برد.
البته روایت‌گری پیش از قطعات، اگرچه برای بسیاری جذاب بود، اما می‌توانست محل بحث نیز باشد؛ چراکه به‌زعم برخی، شاید بهتر باشد مخاطب، به‌ویژه در نخستین مواجهه با یک اثر، بدون پیش‌زمینه داستانی، خود را به جریان موسیقی بسپارد و ببیند موسیقی او را به کجا می‌برد. از سوی دیگر، همین توضیحات باعث شد رپرتوار برنامه به‌طور کامل اجرا نشود.
در پایان، ناصحی با صراحت به این نکته اشاره کرد که پیانو تالار چندان کوک نبوده، اما ابراز امیدواری کرد که مخاطبان از کنسرت لذت برده باشند. رسیتال پیانو فریدون ناصحی در مجموع اجرایی بود که مرز میان اجرا، روایت و آموزش را کمرنگ کرد؛ کنسرتی که هم گوش را درگیر می‌کرد و هم ذهن را، و بیش از هر چیز، بر پایه ارتباط زنده و صمیمی میان نوازنده و مخاطبانش شکل گرفت.

انتهای پیام