کرمانشاه زیر سایه مدیران رسانه‌گریز و روابط عمومی‌های ناکارآمد؛ وقتی صدای رسانه به خاموشی گرایید

سال‌هاست کرمانشاه، با وجود برخورداری از ظرفیت‌های بی‌نظیر فرهنگی، جغرافیایی، تاریخی و انسانی، همچنان در حاشیه مانده است. استانی که می‌توانست و باید به یکی از قطب‌های فرهنگی، گردشگری و رسانه‌ای کشور تبدیل شود، اکنون در سایه‌ی ضعف مزمن مدیریتی و ناآگاهی برخی مدیران از نقش بی‌بدیل رسانه‌ها، روز به روز از مسیر توسعه و معرفی شایسته‌ی خود دورتر می‌شود.

 

کرمانشاه زیر سایه مدیران رسانه‌گریز و روابط عمومی‌های ناکارآمد؛ وقتی صدای رسانه به خاموشی گرایید

 

یاداشت : نوروز زاده – پایگاه خبری …

 

سال‌هاست کرمانشاه، با وجود برخورداری از ظرفیت‌های بی‌نظیر فرهنگی، جغرافیایی، تاریخی و انسانی، همچنان در حاشیه مانده است. استانی که می‌توانست و باید به یکی از قطب‌های فرهنگی، گردشگری و رسانه‌ای کشور تبدیل شود، اکنون در سایه‌ی ضعف مزمن مدیریتی و ناآگاهی برخی مدیران از نقش بی‌بدیل رسانه‌ها، روز به روز از مسیر توسعه و معرفی شایسته‌ی خود دورتر می‌شود.

صدا و سیمای مرکز کرمانشاه، به‌جای آن‌که پرچم‌دار توسعه رسانه‌ای و آینه‌ی تمام‌نمای فرهنگ غنی این خطه باشد، به نهادی کم‌اثر و منزوی بدل شده است. نهادی که نه تنها خود را از رسانه‌های رسمی و خبرنگاران حرفه‌ای بی‌نیاز می‌بیند، بلکه در نشست‌های خبری نیز، نقشی کمرنگ و گزینشی ایفا می‌کند. نشستی که اخیراً با حضور برخی مدیران و بدون دعوت از بسیاری از چهره‌های حرفه‌ای رسانه و خبرنگاران رسمی برگزار شد، گواهی روشن بر همین انزوا و فقدان بینش رسانه‌ای در سازمان صدا و سیما و سایر ادارات ذی‌ربط بود.

این نقد صریح، صرفاً از سر گلایه نیست؛ بلکه تلاشی است برای نجات کرمانشاه از روندی که به تدریج آن را به حاشیه‌ی توسعه و پیشرفت می‌راند. ما هنوز نتوانسته‌ایم از مفاخر علمی، فرهنگی و تاریخی خود بگوییم؛ نتوانسته‌ایم ظرفیت‌های انسانی و طبیعی این سرزمین را به درستی معرفی کنیم؛ و نتوانسته‌ایم مردم را در جریان شفاف عملکرد دستگاه‌های اجرایی قرار دهیم. همه‌ی این کاستی‌ها، نه به دلیل کمبود منابع یا فقدان پتانسیل، بلکه ناشی از ضعف آشکار در مدیریت رسانه‌ای و عملکرد ناکارآمد روابط عمومی‌هاست.

روابط عمومی‌ها در بسیاری از ادارات و سازمان‌های کرمانشاه، نه تنها در تراز استانداردهای ملی قرار ندارند، بلکه از ابتدایی‌ترین اصول اطلاع‌رسانی نیز بی‌بهره‌اند. نهادهایی که باید پل ارتباطی بین مردم و مسئولان باشند، به دکه‌هایی بی‌رمق تبدیل شده‌اند که صرفاً در مناسبت‌ها چند خبر کلیشه‌ای منتشر می‌کنند. در حالی‌که در بسیاری از استان‌های کشور، روابط عمومی‌ها موتور محرک تعامل اجتماعی و رسانه‌ای هستند.

سفر اخیر ریاست محترم جمهوری به استان کرمانشاه و تأکید صریح استاندار بر استفاده‌ی حداکثری از ظرفیت رسانه‌ها، می‌توانست نقطه‌ی عطفی باشد در بازتعریف نقش رسانه در استان. اما آنچه در عمل اتفاق افتاد، تناقضی آشکار با این رویکرد بود. برخی دستگاه‌های اجرایی از جمله آب و فاضلاب، برق منطقه‌ای، آموزش و پرورش، دانشگاه علوم پزشکی و به‌ویژه صدا و سیما، نه تنها بهره‌ای از ظرفیت رسانه‌ای استان نبردند، بلکه با بی‌توجهی آشکار به خبرنگاران مستقل و متخصص، به گونه‌ای به شفافیت پشت کردند.

نباید فراموش کرد که خبرنگاران، نمایندگان افکار عمومی‌اند؛ حذف آنان از فرآیند اطلاع‌رسانی، به معنای محروم کردن جامعه از حق دانستن است. رسانه‌ها فقط ابزار نقد نیستند؛ بلکه ستون‌های اصلاح، توسعه و اعتمادسازی‌اند. انحصار اطلاع‌رسانی در دست روابط عمومی‌های ناکارآمد، نه تنها توهین به حرفه‌ی شریف روزنامه‌نگاری است، بلکه ضربه‌ای مستقیم به اعتماد عمومی، شفافیت اداری و حتی مشروعیت عملکرد دستگاه‌ها وارد می‌سازد.

در این میان، صدا و سیمای مرکز کرمانشاه بیش از سایر نهادها زیر سؤال است. رسانه‌ای که باید پناهگاه خبرنگاران و محور تعامل رسانه‌ای استان باشد، با رویکردی بسته و بی‌اعتنا به رسانه‌های مستقل، نه‌تنها از رسالت خود فاصله گرفته، بلکه گاه به مانعی برای جریان آزاد اطلاعات بدل شده است. برگزاری نشست‌هایی محدود و بی‌ثمر برای پوشاندن ضعف‌های مدیریتی، تنها پرده از عمق این بحران برمی‌دارد.

استاندار محترم کرمانشاه! وقتی در سخنان خود از جایگاه رسانه‌ها و لزوم شفافیت دفاع می‌کنید، انتظار می‌رود که این سخنان، پشتوانه‌ی عملی و پیگیری جدی نیز داشته باشد. ضرورت دارد که سازوکاری مشخص و مستمر برای ارزیابی عملکرد روابط عمومی‌ها و تعامل رسانه‌ای دستگاه‌ها طراحی شود. باید مشخص شود کدام نهادها با رسانه‌ها همراهی دارند و کدام به بی‌اعتنایی، سانسور و حذف اطلاعات روی آورده‌اند.

دستگاه‌هایی که عمداً یا از سر ناتوانی، مانع جریان آزاد اطلاعات می‌شوند، باید پاسخ‌گو باشند و با برخوردی قاطع مواجه شوند. کرمانشاه، استانی با پشتوانه‌ای غنی و مردمی فرهیخته است و سزاوار چنین رویکردهای بی‌رمق و محافظه‌کارانه نیست. خبرنگاران، نخبگان و فعالان رسانه‌ای استان، همه انتظار دارند که صدای‌شان شنیده شود، روایت‌شان دیده شود و جایگاه واقعی‌شان در نظام اطلاع‌رسانی کشور به رسمیت شناخته شود.

 

تحقق این خواسته، بدون بازنگری در نگرش مدیران و ترمیم جایگاه رسانه در ساختار اجرایی استان ممکن نخواهد بود. اگر گوش شنوایی باشد، صدای کرمانشاه نه تنها خاموش نخواهد شد، بلکه به پژواکی ملی در مسیر پیشرفت بدل خواهد گشت.