بررسی یک پروژه عجیب / پهپادی که با بست پلاستیکی به جنگنده متصل شده!

غزال زیاری: گروه “پروژه آرچ‌انجل” که عمدتاً به تولید پهپادهای FPV (نمای اول‌شخص) می‌پردازد، این ویدیو را منتشر کرده است. این نوع پهپادها در نبرد روسیه و اوکراین یکی از سلاح‌های شاخص طرفین است که هر دو طرف در مقیاس گسترده‌ای از آن‌ها استفاده می‌کنند.
در ویدیوی منتشر شده، یکی از پهپادهای رهگیر آرچ‌انجل زیر بال جنگنده میگ-۲۹SMT نیروی هوافضای روسیه نصب شده که این نصبِ موقتی، شامل بستن پهپاد به محفظه حسگر هشدار راداری جنگنده با بست‌های تجاری پلاستیکی است. بدین ترتیب کاملاً مشخص است که در چنین شرایطی امکان پرتاب پهپاد وجود ندارد و برای عملیاتی شدن چنین اقدامی نیاز به آزمایش‌های طولانی و پیچیده خواهد بود.

هیچ نشانه‌ای از اینکه این پهپاد بتواند به‌ویژه با وجود ملخ‌های آسیب‌پذیرش، سرعت و شرایط پرواز جنگنده را تحمل کند وجود ندارد و حتی مشخص نیست که آیا جنگنده بتواند به‌طور ایمن با چنین بار نامتعارفی از زمین بلند شود و به‌علاوه این احتمال وجود دارد که حتی این نصب موقت باعث اختلال در عملکرد سامانه‌های دفاعی خود هواپیما گردد.
در بخش دیگری از ویدئو، یکی از اعضای تیم آرچ‌انجل در کابین میگ دیده می‌شود و سپس فیلم با صحنه برخاستن یک جنگنده از سری فلانکر (بدون آنکه مشخص باشد که آیا این جنگنده هم پهپاد رهگیر حمل می‌کند یا خیر) به پایان می‌رسد.

پشت پرده پروژه
تاریخ و مکان ضبط ویدئو مشخص نیست. وزارت دفاع روسیه در سال ۲۰۱۴ میلادی تنها ۱۴ فروند میگ-۲۹SMT سفارش داده بود که این هواپیماها در پایگاه آموزشی “پریوژسکی” نزدیک آستاراخان مستقر شدند و تا امروز هیچ گزارشی از حضورشان در نبرد با اوکراین وجود ندارد.
دراین‌بین رابطه دقیق پروژه آرچ‌انجل با نیروهای مسلح روسیه نیز روشن نیست، اما این گروه یکی از چندین ابتکار خصوصی است که بعد از آغاز نبرد روسیه و اوکراین شکل گرفته تا با استفاده از ظرفیت بخش خصوصی، سرعت تولید انبوه پهپادهای FPV افزایش بیابد و ساموئل بندت، کارشناس پهپاد، در اواخر سال ۲۰۲۳ میلادی احتمال داد که پروژه آرچ‌انجل توسط وزارت دفاع روسیه تأمین مالی شود.

ادعاها و واقعیت‌ها
آرچ‌انجل پیش‌تر مدعی شده بود که پهپاد رهگیرش قادر است تا با سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت و تا شعاع ۵۰ کیلومتر پرواز کند که این ادعاها هرگز تأیید نشدند. این گروه حالا مدعی است که به دنبال ادغام مستقیم پهپادهای رهگیر بر روی جنگنده‌هاست و دراین‌باره اعلام کرد: «پس از جستجوی طولانی برای مکان مناسب نصب رهگیرها که هنوز هم ادامه دارد، تصمیم گرفتیم آن‌ها را روی هواپیمای میگ نصب کنیم. البته سرعت جنگنده کمی بیشتر از سرعت کروز پهپاد ماست، اما می‌تواند رهگیر را مستقیماً به مقاصد برساند.»

البته این ادعا خیلی غیرواقعی به نظر می‌رسد؛ چرا که در این روش پهپاد کاملاً بی‌حرکت به بدنه متصل شده و هیچ مکانیسمی برای رهاسازی آن وجود ندارد و مشخص نیست که حتی در صورت پرتاب احتمالی، هدایت آن چگونه انجام خواهد شد.
در عین حال پهپادهای ضد هوایی باید سریع‌تر و در ارتفاع بالاتری نسبت به پهپادهای معمولی FPV (که برای حمله به اهداف زمینی استفاده می‌شوند) عمل کنند.آرچ‌ان جل در ادامه بیانیه‌اش توضیح داد: «برای حل مشکل ارتباطی، تصمیم گرفتیم به‌جای پیچیده کردن موضوع فنی، اپراتورهای پهپاد را آموزش دهیم که با جنگنده پرواز کنند!»
این ادعا هم عملاً غیرممکن است؛ چرا که هدایت جنگنده‌های پیشرفته و هم‌زمان کنترل یک پهپاد رهگیر، به‌ویژه علیه اهداف متحرک هوایی، خارج از توان یک خلبان منفرد است. اکثر پهپادهای FPV با کنترل مستقیم انسانی هدایت می‌شوند و نیازمند ارتباط زنده بین اپراتور و پهپاد هستند. این روش برای رهگیری اهداف هوایی پیچیده چندین برابر سخت‌تر خواهد بود.
با بررسی تمام این موارد، با اطمینان می‌توان گفت هیچ شانسی وجود ندارد که این پهپاد رهگیر در آینده نزدیک بتواند از جنگنده‌ها برای پرتاب استفاده کند. البته تلاش‌ها برای توسعه پهپادهای پرتاب‌شونده از هوا و مهمات سرگردان ادامه دارد، اما اقدام اخیر پروژه آرچ‌انجل عملاً یک نمایش تبلیغاتی به نظر می‌رسد.
منبع: twz
۵۸۳۲۱