راهکارهایی برای دیده شدن «فیلم‌های کوتاه»/ کسی دلسوزی نمی‌کند

کاوه سجادی حسینی نایب رئیس انجمن فیلم کوتاه ایران در گفتگو با خبرنگار سردبیر پرس درباره اولویت‌های سینمای ایران در سال جدید با اشاره به اینکه سینمای کوتاه نیازمند اکران مناسب است گفت: نیاز است که فیلم‌های کوتاه انتخاب و در یک بسته نمایش به‌درستی قرار بگیرند تا با تبلیغات مناسب در سینماها اکران شوند […]

کاوه سجادی حسینی نایب رئیس انجمن فیلم کوتاه ایران در گفتگو با خبرنگار سردبیر پرس درباره اولویت‌های سینمای ایران در سال جدید با اشاره به اینکه سینمای کوتاه نیازمند اکران مناسب است گفت: نیاز است که فیلم‌های کوتاه انتخاب و در یک بسته نمایش به‌درستی قرار بگیرند تا با تبلیغات مناسب در سینماها اکران شوند چرا که در چنین شرایطی این آثار به خوبی از سوی مخاطب دیده می‌شوند.

وی بیان کرد: یکی از راهکارهایی که می‌شود فیلم کوتاه را بهتر دید و جای مناسبی برای آن در بین مخاطبان سینما پیدا کرد، حمایت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شراکت با VOD‌ها است، چرا که شبکه‌های مجازی برای نمایش فیلم‌های کوتاه مناسب است و باعث و بیشتر دیده شدن فیلم کوتاه می‌شود.

این کارگردان سینما تاکید کرد: البته این روش برای دیده شدن فیلم‌های کوتاه به حمایت مادی نیاز دارد، در واقع باید یک دلسوزی و یک پشتیبانی برای فیلم‌های کوتاه وجود داشته باشد چرا که فیلمساز کوتاه به تنهایی نمی‌تواند اثر خود را برای اکران ارائه کند.

وی توضیح داد: در نظر گرفتن اکران‌های بیشتر و ترکیب اکران فیلم‌های کوتاه و فیلم بلند نیز در این زمینه می‌تواند تأثیرگذار باشد، به این معنا که قبل از نمایش هر فیلم سینمایی در سالن‌های سینما، یک فیلم کوتاه برای مخاطب نمایش داده شود.

نایب رئیس انجمن فیلم کوتاه ایران تاکید کرد: مواردی که بیان کردم راهکارهایی است که می‌تواند فیلم کوتاه را در حوزه اکران موفق نشان دهد.

وی توضیح داد: فیلم کوتاه نیازمند این است که ساختار آن را قدرتمند کنیم چرا که فیلم کوتاه تنها در اکران معنا پیدا نمی‌کند. در این زمینه برای نقد فیلم‌ها کوتاه باید شرایط فراهم شود تا کسانی که در حوزه‌ها اجتماعی، فلسفه، روانشناسی و دیگر موارد در جامعه فعالیت می‌کنند، فیلم‌های کوتاه را دیده و در مورد آن نظر دهند.

سجادی حسینی در پایان گفت: متأسفانه کسی برای فیلم کوتاه دلسوزی نمی‌کند و نمونه بارز آن سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر بود که آثار کوتاه در بدترین ساعت ممکن نمایش داده می‌شد و بعد از آن نیز هیچ جلسه نقد و بررسی برای آن برگزار نمی‌شد.