محدودیت های بلندمدت الزاماً موجب کاهش مرگ های کرونایی نمی شود

به گزارش خبرنگار سردبیر پرس به نقل از مدیکال نیوز، بیشتر دولت‌ها بر ردیابی و پیش بینی پاندمی در کشورهای خودشان متمرکز شده اند و داده‌ها در کشورهای مختلف به طور متفاوتی جمع آوری شده و مقایسه بین المللی را به چالش می‌کشاند.

از داده‌های بین المللی موجود مشخص است که مرگ و میر ناشی از کووید ۱۹ در برخی کشورها نسبتاً بیشتر است. عوامل مؤثر در این اختلاف شامل نسبت‌های مختلف از افراد مسن، دسترسی به دارو و کیفیت مراقبت‌های بهداشتی، وضعیت سلامت عمومی و وضعیت اجتماعی و اقتصادی است.

یک تیم چند ملیتی از محققان داده‌های مربوط به کووید ۱۹ از کشورهای مختلف را برای درک بهتر عوامل مختلف منجر به نتایج متفاوت در سراسر جهان مقایسه کردند.

آنها پی بردند محدودیت‌های طولانی مدت و شدید با کاهش مرگ و میر ناشی از کووید ۱۹ ارتباطی ندارند.

نتایج نشان داد که اگرچه قرنطینه کردن و اعمال محدودیت‌های شدید منجر به افزایش مرگ و میر نمی‌شود، اما تفاوت معناداری بین قرنطینه شدید و نسبی وجود ندارد. همچنین محدودیت‌های شدید در کشورهایی که از نظر مرگ و میر ناشی از کووید ۱۹، بدترین عملکرد را داشتند، بیشتر مشاهده شد.

در نتیجه، کشورهایی که کمترین محدودیت را داشتند از نظر اقتصادی بهترین عملکرد را داشتند. برخی از آنها از نظر مرگ و میر در مقایسه با کشورهای همسایه خود با ساختارهای اجتماعی مشابه و محدودیت‌های شدیدتر بهتر بودند. در حالی که نروژ و کشورهای شمال اروپا محدودیت سختگیرانه کمتری نسبت به بقیه اروپا داشتند، اما میزان مرگ و میر آنها کمتر بود. مشاهدات همچنین نشان داد که مرگ و میر ناشی از کووید ۱۹ با وضعیت ویتامین D ارتباط دارد.

با نگاهی گسترده‌تر، هیچ مدرکی نشان نمی‌دهد که اقدامات سختگیرانه و طولانی مدت به کاهش مرگ و میر کمک کرده باشد. داده‌های موجود از سراسر جهان در واقع خلاف این را نشان می‌دهد. کشورهایی که کمترین محدودیت را داشتند از نظر اقتصادی بهترین وضعیت را داشتند و برخی از آنها حتی از نظر مرگ و میر نیز در مقایسه با کشورهای همسایه خود عملکرد خوبی داشتند.

محققان بر این باورند که برای تعیین دلایل تغییرات گسترده در تأثیر کووید ۱۹ در میان کشورها، تحقیقات بیشتری لازم است.

به گفته محققان، با توجه به احتمال بروز پاندمی های بعدی، کشورهایی که تمرکز خود را بر بهبود تهویه داخل ساختمان در ساختمان‌های بزرگ، شناسایی سریع و قرنطینه کردن افراد بیمار، تقویت تهویه در سیستم‌های حمل و نقل عمومی، ارائه فرصت برای فعالیت در فضای باز، افزایش تناسب اندام و کاهش چاقی می‌گذارند ممکن است در کنترل همه گیری موفق تر باشند.