رویاهای پوشالی ورزشکاران برای مهاجرت/ رفتند و با ناکامی به وطن خود پُشت کردند!

به گزارش سردبیر پرس؛ مهاجرت ورزشکاران . هنوز زمان زیادی از بازی‌های المپیک توکیو و حواشی ایجاد شده در جریان این مسابقات برای تقابل حساس ناهید کیانی عضو تیم‌ ملی تکواندو کشورمان و کیمیا علیزاده نماینده تیم پناهجویان که لحظات دشواری را برای هر دو ورزشکار رقم زد، نمی‌گذرد که مجددا پناهنده شدن یک ورزشکار زن دیگر خبرساز شد.

شقایق باپیری، عضو تیم‌ ملی هندبال زنان که برای شرکت در مسابقات جهانی همراه تیم‌ ملی کشورمان در اسپانیا به سر می‌برد پس از ترک اردوی تیم‌ در این کشور با انتشار ویدیویی اعلام پناهندگی کرد. این خبر در حالی این روزها در حال انتشار است که درست یک ماه پیش هم  دو عضو تیم ملی پرورش اندام از همین کشور به ایران بازنگشتند.

بحث مهاجرت ورزشکاران به خارج از کشور مساله‌ای است که هرچند وقت یکبار مطرح می‌شود. موضوعی که عملا با روح ورزش که جوانمردی و پهلوانی است در تضاد است چرا که پشت کردن به وطن ذاتا عملی ناپسند به شمار می‌رود و اکثرا نیز بازتاب منفی جامعه را به همراه دارد. البته فارغ از موج سواری‌ برخی از افراد در فضای مجازی که گاها با مطرح شدن این مساله در نقش حامی ورزشکاران مهاجر ظاهر می‌شوند و در ادامه با فروکش کردن تب این اخبار ورزشکار و اهدافش به فراموشی سپرده می‌شود.

«آینده بهتر در ورزش» عمده‌ترین هدف و انگیزه‌ای است که از سوی این ورزشکاران عنوان می‌شود اما این که این اتفاق چقدر به واقعیت تبدیل می‌شود هم جای تامل دارد. کیمیا علیزاده، سامان طهماسبی، قاسم رضایی، بشیر باباجان، محمدرضا آذرشکیب، ناصر نوربخش، جمشید خیرآبادی، وحید سرلک، احسان رجبی، محسن غفار، حسین ابراهیمی، مینا علیزاده، پیام مرادی و… از جمله ورزشکارانی هستند که در طول چند دهه اخیر با هدف داشتن آینده بهتر در رشته‌های ورزشی خود راه مهاجرت غیرقانونی را در پیش گرفتند

اما با گذشت چند سال هنوز هم این قضیه «آینده بهتر» عملی نشده و عملا هم خبری از موفقیت چشمگیر این ورزشکاران در زیر پرچم کشوری دیگر به گوش نمی‌رسد. شاید معروف‌ترین اسم بین اسامی بالا نام کیمیا علیزاده تنها مدال‌آور زن ایران در بازی‌های المپیک باشد که چند سال پیش برای داشتن آینده بهتر بار سفر را بست و راهی دیار غربت شد اما موفقیتی که او در این چند سال به دست آورد شاید همان هدیه IOC برای شرکت در مسابقات المپیک توکیو باشد چرا که غیر از آن هنوز خبری از موفقیت‌های چشمگیر این چهره شاخص تکواندو به گوش نمی‌رسد.

البته در میان هستند ورزشکارانی هم که با تکیه به توانایی خود در خارج از این مرز راه موفقیت را در پیش گرفتند. مانند علیرضا فیروزجا فوق ستاره شطرج جهان که مدتی است زیر پرچم کشور فرانسه مسیر حرفه‌ای خود را دنبال می‌کند و اتفاقا اخیرا هم در تورنمنت مهم گرند سوئیس در لتونی به جمع کاندیداهای قهرمانی شطرنج جهان اضافه شد اما آنچه که از این موفقیت بازتاب گسترده‌ای داشت نه خبر مدالی بود که به دست آمد و نه جامی که دریافت شد بلکه بیشتر هر چیز بغض تلخ نابغه شطرنج هنگام دریافت جام بود.

فیروزجا که پیشتر با هدف استفاده بهتر از امکانات و حمایت بیشتر ترک وطن کرد و به فرانسه رفت در هنگام پخش سرود این کشور در جریان این تورنمنت نتوانست خودش را کنترل کند و بغض کرد. حالا با رفتن ورزشکارانی چون شقایق باپیری بی‌شک ورزش ایران از لحاظ قهرمانی لطمه‌ای نخواهد دید اما کاش این بغض فراموش نشده فیروزجا زیر پرچم ملی فرانسه تلنگری بود تا یادمان بماند جای وطن حتی در صورت محقق شدن آینده بهتر با هیچ چیز پُر نمی‌شود.